احتمالاً تا به حال کلمه اتیل مالتول برای همه آشنا باشد: این ماده بدنامی است که بوی شیرینی پنبه و مربای توت فرنگی می دهد. مصرف بیش از حد آن فرشته موگلر را تجلیل کرد، که در اوج خود، روند بزرگ لذیذی را که ما 30 سال است از آن لذت می بریم، آغاز کرد! اما تاریخچه استفاده از "شکر" در عطرسازی خیلی قبل از سال 1992 آغاز شد، سالی که اولیویه کرسپ و ایو د چیرین آنجل را معرفی کردند.
در سال 1861 ترکیب خاصی از پوست درخت کاج اروپایی (در آن زمان اسید لاکیرینیک نامیده می شد) استخراج شد و در سال 1894 توسط گروهی از شیمیدانان مونیخ شناسایی شد و نام آن را مالتول گذاشتند. بعداً تأیید شد که مالتول نقش مهمی در عطر نان تازه، قهوه، کاسنی بوداده و برخی از درختان مخروطی دارد. مالتول در شکل خالص خود رایحه کاراملی با ظرافت های میوه ای مربا دارد.
