تند، خوش‌طعم، ملایم، میوه‌ای، فلفلی، نافذ، گرم و لطیف.
دارچین رایحه‌ای قدرتمند و نافذ دارد که با ویژگی‌های فلفلی، گرم و اغواگر شناخته می‌شود. این نت به‌خاطر توانایی‌اش در افزودن حال‌وهوای تند و ادویه‌ای به ترکیبات کهربایی (Ambery) و چوبی (Woody)، در عطرسازی بسیار محبوب است.
دارچین اغلب در نت‌های پایه به‌کار می‌رود، چرا که ماندگاری بالایی دارد و حتی پس از محو شدن سایر نت‌ها، همچنان حضور خود را حفظ می‌کند. این رایحه با ترکیب لطافت، گرما و شیرینی ملایم، پایه‌ای اغواگر و پیچیده به عطر می‌بخشد و حس گرمای درونی و جذابیت حسی را تقویت می‌کند.
نحوه تولید
دارچین از پوست درختی همیشه‌سبز به‌دست می‌آید که بومی مناطق گرمسیری مانند سریلانکا، اندونزی و بخش‌هایی از چین است. با این حال، بسیاری از علاقه‌مندان واقعی دارچین معتقدند که دارچین سریلانکایی (Cinnamomum verum) از نظر کیفیت و ارزش، برتری قابل‌توجهی دارد.
برای برداشت این ادویه خوش‌عطر، هر دو سال یک‌بار، پوست درخت جدا می‌شود. تکه‌های باریکی از پوست درخت را می‌تراشند و به مدت ۲۴ ساعت در هوای آزاد خشک می‌کنند. پس از خشک شدن، این قطعات به‌طور طبیعی لوله‌ای‌شکل شده و به شکل چوب دارچین درمی‌آیند. سپس این چوب‌ها داخل یکدیگر قرار گرفته و به‌طور یکنواخت بریده می‌شوند.
برای تهیه عصاره معطر دارچین که در عطرسازی بسیار ارزشمند است، این قطعات از طریق فرآیند تقطیر با بخار استخراج می‌شوند. نتیجه این فرایند، اسانسی است با رایحه‌ای گرم، تند و نافذ که در ساخت بسیاری از عطرهای شرقی و چوبی به کار می‌رود.
تاریخچه
دارچین، ادویه‌ای به قدمت تمدن، قرن‌هاست که با رایحه گرم و خوشایند خود مشام انسان‌ها را نوازش داده، خانه‌ها را گرم کرده و طعم غذاها را غنی‌تر ساخته است.
بر اساس منابع تاریخی، چینی‌ها نخستین کسانی بودند که در حدود سال ۵۰۰۰ پیش از میلاد از دارچین استفاده می‌کردند. تا سال ۲۰۰۰ پیش از میلاد، این پوست ارزشمند درخت به کالایی پرتقاضا در تجارت مدیترانه‌ای تبدیل شده بود.
سرانجام در قرن هفدهم میلادی، پرتغالی‌ها که سریلانکا (سِیلان سابق) را مستعمره خود کرده بودند، دارچین را به اروپا وارد کردند. از آن زمان، دارچین جایگاه ویژه‌ای در فرهنگ غذایی، دارویی و عطری جهان پیدا کرد و تا امروز نیز همچنان یکی از رایحه‌های محبوب و پرکاربرد در عطرسازی به‌شمار می‌رود.
سبد خرید شما خالی است 
