این قصیده توسط پیتر آلتنبرگ، قهوه‌خانه‌ای بوهمی، کاملاً کشش مغناطیسی اشیاء هنری را در بر می‌گیرد که نیاز به افزودن شاعرانه (یا مادرانه، همانطور که هر مورد فردی اجازه می‌دهد) خود را دارد تا آنها را در قلب و ذهن ما زنده کند. اگرچه عطرها عمدتاً یک امر طراحی و هنر هستند، لمس شخصی که استفاده کننده به آن اضافه می کند، پیوندی جدا نشدنی بین ماده و فرم، بین ایده آل و واقعی ایجاد می کند. عطرهای آغشته به نت هایی که چرم را به یاد می آورند با زیرمجموعه ویژگی های پیچیده خود می آیند: یکی از ویژگی های حسی، دیگری معنویت، زیرا آنها بر اساس فانتزی در تمام ظرافت هایی که این اصطلاح در بر می گیرد.
